എനിക്ക് ഏറെ പ്രിയപ്പെട്ട എഴുത്തുകാരനായ Paulo Coelho യുടെ “Like the Flowing River” എന്ന ബുക്കിലെ ഒരു ഭാഗമാണ് താഴെ പകര്‍ത്തി വെച്ചിരിക്കുന്നത്‌ . കുത്തും കോമയും അടക്കം എല്ലാം കടപ്പാട് എഴുത്തുകാരനോട് .. ഒന്ന് വായിച്ചു നോക്ക്...ഇത് നമ്മുടെ ഒക്കെ തന്നെ കഥയാണ് .Manuel needs to be busy. If he is not, he thinks that his life has no meaning, that he's wasting time, that society no longer needs him, that no one loves or wants him. So, as soon as he wakes up, he has a series of tasks to perform: to watch the news on television (something might have happened in the night); to read the newspaper (something might have happened during the day yesterday); to tell his wife not to let the children be late for school; to take the car or catch a taxi or a bus or the metro, all the time thinking hard, staring into space, looking at his watch or, if possible, making a few calls on his mobile phone, and ensuring that everyone can see what an important man he is, useful to the world. Manuel arrives at work and sits down to deal with the paperwork that awaits him. If he's an employee, he does his best to make sure that his boss has seen that he's arrived on time. If he's a boss, he sets everyone to work immediately. If there are no important taks to be done, Manuel will invent them, create them, come up with a new plan, develop new lines of action.
Manuel goes to lunch, but never alone. If he is a boss, he sits down with his friends and discusses new strategies, speaks ill of his competitiors, always has a card up his sleeve, complains (with some pride) of overwork. If Manuel is an employee, he, too, sits down with his friends, complains about his boss, complains about the amount of overtime he's doing, states with some anxiety (and with some pride) that various things in the company depend entirely on him. Manuel – boss or employee – works all afternoon. From time to time, he looks at his watch. It's nearly time to go home, but he still has to sort out a detail here, sign a document there. He's an honest man and wants to justify his salary, other people's expectations, the dreams of his parents, who struggled so hard to give him a good education.
Finally, he goes home. He has a bath, puts on some more comfortable clothes, and has supper with his family. He asks after his children's homework and what his wife has been doing.
Sometimes, he talks about his work, although only to serve as an example, because he tries not to bring his work problems home with him. They finish supper, and his children – who have no time for examples, homework, or other such things – immediatley leave the table and go and sit down in front of the computer. Manuel, in turn, goes and sits down in front of that piece of apparatus from his childhood called the television. He again watches the news (something might have happened during the afternoon).
He always goes to bed with some techinical book on his bedside table – whether he's a boss or an employee, he knows that competition is intense, and that anyone who fails to keep up to date runs the risk of losing his job and facing that worst of all curses: having nothing to do.
He talks a little to his wife; after all, a ncie, hard-working, lovng man who takes care of his family, and is prepared to defend it whatever the circumstances. He falls asleep at once, and sleeps knowing that he will be very busy tomorrow, and that he needs to rebuild his energies.
That night, Manuel has a dream. An Angel asks him: 'Why are you doing this?' He replies that it's because he's a responsible man.
The Angel goes on: 'Would you be capable of taking at least fifteen minuites of your day to stop and look at the world, and at yourself, and simply do nothing?' Manuel says that he would love to do that, but he doesn't have time. 'You're lying to me,' says the Angel. 'Everyone has time to do that. It's just that they don't have the courage. Work is a blessing when it helps us to think about what we're doing; but it becomes a curse when its sole use is to stop us thinking about the meaning of our life.'
Manuel wakes up in the middle of the night in a cold sweat. Courage? How can a man who sacrifices himself for his family not have the courage to stop for fifteem minites a day?
It's best to go back to sleep. It was just a dream; these questions will get him nowhere; and tomorrow he's going to be very, very busy.
****************** ************* *******************
ഇത് വായിച്ചു ഇന്‍സ്പിരേഷന്‍ കൊണ്ട് ഇരിക്കുന്ന ഒരു ദിവസം ആണ് എനിക്ക് ഞങ്ങളുടെ regional ഓഫീസില്‍ ഒരു മീറ്റിംഗ് ഉണ്ടെന്നു അറിഞ്ഞത് . ഇപ്പൊ മാനേജര്‍ പുതിയ ആളാണ്. ആകെ മറിക്കുന്ന ഒരു സ്വഭാവക്കാരന്‍ . മേല്‍ പറഞ്ഞ കഥയിലെ ബോസ്സിനെ പോലെ. സാധാരണ ഇ -മെയില്‍ വന്നാല്‍ ഞാന്‍ എനിക്ക് മീറ്റിംഗ് ഉണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞിട്ട് പോയാല്‍ മതി . ഇത്തവണ ഞാന്‍ നേരത്തെ തന്നെ regional ഓഫീസിലേക്ക് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു..നിങ്ങളുടെ ഇ-മെയില്‍ ഒന്നും ഇവിടെ നടപ്പില്ല . നേരെ ചൊവ്വെ മാനേജരിനോട് മീറ്റിംഗ് ന്റെ കാര്യം പറയുക . എങ്കിലേ ഞാന്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്യൂ എന്ന് പറഞ്ഞു. വേറെ ആര് ഓഫീസില്‍ വന്നില്ലെങ്കിലും ലീവ് എടുത്താലും അങ്ങേര്‍ക്കു പ്രശ്നമില്ല , എന്റെ സീറ്റ്‌ ഒരു 10 മിനിറ്റ് ഒഴിഞ്ഞു കിടക്കുന്നത് കണ്ടാല്‍ അപ്പോള്‍ ചോദ്യം വരും!.
പറഞ്ഞത് പോലെ തന്നെ regional ഓഫീസില്‍ നിന്ന് ഡെപ്യൂട്ടി മാനേജര്‍ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു എന്നെ മീടിങ്ങിനു വിടാന്‍ . (അദ്ദേഹത്തിനോട് ഒരു ഫുള്‍ ഡേ വേണ്ടി വരുമോ എന്ന് ചോദ്യം ചെയ്തു എന്ന് പിന്നീട് ഞാന്‍ അറിഞ്ഞു ). പുറത്തിറങ്ങി വന്നു എന്നോട് പറഞ്ഞു, 'you may attend the meeting, and if it ends a little early, you have to come back here'. എന്റെ മുഖം കണ്ടപ്പോള്‍ അങ്ങേരു ഇതും കൂടെ ആഡ് ചെയ്തു. 'it all depends upon you, if you can, please come '.
എനിക്ക് കേട്ടപ്പോഴേ ചൊറിഞ്ഞു വന്നു. (അത് തന്നെ ആയിരുന്നു അങ്ങേരുടെ ഉദ്ദേശവും !! to make us feel guilty). ഞാന്‍ കഴിഞ്ഞ 5 വര്‍ഷമായി divisional ഓഫീസിന്റെ അക്കൌന്ട്സ് രെപ്രെസെന്ട് ചെയ്തു മീടിന്ഗുകള്‍ അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്യുന്നത് . എറണാകുളത്തു മീറ്റിംഗ് വെച്ചാല്‍ മിക്കവാറും നാല് മണിക്കോ , അഞ്ചു മണിക്കോ തീരും . പിന്നെ അവിടന്ന് ഓഫീസിലേക്ക് എത്താന്‍ ഒരു മണിക്കൂര്‍ എടുക്കും , വീണ്ടും തിരികെ 5.45 നു എനിക്ക് ഈ വന്ന വഴി മുഴുവന്‍ തിരിച്ചു പോകണം. കഷ്ടിച്ച് ഒരു മണിക്കൂര്‍ ഓഫീസില്‍ ഇരിക്കാന്‍ പറ്റൂ . .അത് കൊണ്ട് തന്നെ സാധാരണ മീടിങ്ങിനു പോയാല്‍ തിരിച്ചു വരേണ്ടതില്ല .
അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ആണ് പുതിയ ബോസ്സിന്റെ ഈ ഓര്‍മ്മപ്പെടുത്തല്‍ . അപ്പൊ തന്നെ മനസ്സില്‍ തീരുമാനിച്ചു . മീറ്റിംഗ് എത്ര മണിക്ക് തീര്‍ന്നാലും എന്തായാലും തിരിച്ചു വരില്ല , കഴിഞ്ഞ അഞ്ചു വര്‍ഷങ്ങളായിട്ട്‌ വന്നിട്ടില്ല , ഇനി അങ്ങനെ ഞാന്‍ തിരിച്ചു വന്നില്ലെങ്കില്‍ ആകാശം ഇടിഞ്ഞു വീഴുന്നെങ്കില്‍ വീഴട്ടെ .. കാണാമല്ലോ എന്ന് ഞാന്‍ കരുതി .അല്ല പിന്നെ.
മീറ്റിംഗ് 3.30 മണിക്ക് കഴിഞ്ഞു . ഫോണില്‍ കൂടി റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ ഓഫീസിലേക്ക് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു .നേരെ എനിക്ക് പ്രിയപ്പെട്ട രണ്ടു പുസ്തകകടയിലേക്ക് കയറി ചെന്നു . കൊറേ അധികം നേരം അവിടെ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു പുതിയ ബുക്കുകളുടെ മണം ഒക്കെ ആസ്വദിച്ചു ആറ് ബുക്കുകള്‍ ഞാന്‍ മേടിച്ചു . സാവധാനം ബസ്‌ കയറി വീട്ടില്‍ മക്കളും ഭര്‍ത്താവും വരുന്ന നേരമായപ്പോള്‍ ചെന്നു. സാധാരണ അവര്‍ ആദ്യം വന്നു എന്നെ കാത്തിരിക്കലാണ് പതിവ്. എനിക്കും സന്തോഷം, വീട്ടില്‍ എല്ലാവര്ക്കും സന്തോഷം.അങ്ങനെ ഞാന്‍ എന്റെ സ്വന്തം സമയം കണ്ടെത്തി .
പിറ്റേ ദിവസം ഓഫീസില്‍ ചെന്നപ്പോ ചെറിയ കുറ്റബോധം ഉണ്ടായിരുന്നു! പക്ഷെ മാനേജര്‍ ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല . അത് കൊണ്ട് തന്നെ എനിക്ക് ഒന്നും വിശദീകരിക്കേണ്ടി വന്നില്ല . ബോസ്സിന്റെ മുന്‍പില്‍ നല്ല പിള്ളയാവാന്‍ വേണ്ടി ഞാന്‍ ഓഫീസിലേക്ക് ഓടി വന്നിരുന്നെങ്കില്‍ ആര്‍ക്കു നഷ്ടം? . എനിക്ക് തന്നെ. ആ ബുക്സ്സ്റ്റാളില്‍ ബുക്സ് എല്ലാം മറിച്ച് നോക്കിയപ്പോള്‍ കിട്ടിയ ആനന്ദം മറ്റെവിടുന്നു കിട്ടാന്‍ . വായിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും സ്വന്തമായിട്ട് ബുക്സ് വാങ്ങി കൊണ്ട് വെയ്ക്കുമ്പോള്‍ കിട്ടുന്ന ആശ്വാസം വേറെ തന്നെ!!
എനിക്ക് അങ്ങനെ മാറി ചിന്തിക്കാന്‍ 'courage' കിട്ടിയതിന്റെ ഓര്‍മയ്ക്കായി ഈ പോസ്റ്റ്‌ സ്നേഹപൂര്‍വ്വം സമര്‍പ്പിക്കുന്നു ...മറ്റാര്‍ക്കെങ്കിലും പ്രചോദനം ആയാലോ ?
കടപ്പാട് : 'Manuel is an Important and Necessary Man' by Paulo Coelho in “Like the Flowing River”
